Iedereen droomt wel eens van een avontuurlijke tocht door een ongerept gebied. Maar voor velen komt het er niet van, want de ontberingen die je moet ondergaan zijn het velen niet waard.
Dat gold niet voor Caroline van Hemert (een Amerikaanse met Nederlandse roots), die samen met haar man Pat besloot om een tocht van 6500 kilometer door Alaska te maken. Ze schreef er een boek over dat is uitgegeven door Atlas Contact.
Ornithologe
Caroline was in het dagelijks leven ornithologe en bestudeerde dode vogels in het laboratorium, maar dat gaf haar geen voldoening. Op een dag besloot ze huis en haard te verlaten en het avontuur op te zoeken.
Kijkend naar de route die ze afleggen, lijkt het bijna een onmogelijke opgave. Beginnend in het stadje Bellingham, vlakbij Vancouver Island, trekken ze met hun kano, te voet en op ski’s door de ruige natuur van Alaska. Onderweg komen ze stadjes tegen zoals Whitehorse, Dawson City en het gehucht Aklavik om even op adem te komen en zich te bevoorraden, maar het merendeel van de tijd zijn ze overgeleverd aan de grillen van de natuur.
De bergen hanteren een glijdende schaal van gevaar. Er zijn geen juiste antwoorden, alleen maar meer of minder goede keuzes. Hier kunnen we ons niet verlaten op een reisgids, lawinevoorspellingen of mensen die ons wat meer over de route kunnen vertellen.
Woeste rivier
Onderweg maken ze van alles mee. Ze zoeken hun eigen weg, want wandelpaden zijn er niet in het gebied dat ze doorkruisen. Haar man Pat verdrinkt bijna als ze een woeste rivier oversteken, ze worden lichtelijk gek van de stekende muggen en een hongerige beer verspert hun de weg. Tussendoor genieten ze met volle teugen van uitgestrekte grasvlakten, adembenemende gletsjers en verlaten eilanden met sporen van de walvisjacht uit vroegere tijden.
Al spoedig ronden we een kaap en komen twee bruine objecten in zicht. Ze bevinden zich ver van de oever en lijken te drijven op het water. Door mijn verrekijker ontwaar ik de eerste details: brede borst, lange neus, gebogen rug en… een gewei. Ik zit te kijken naar twee elanden die in de Oceaan waden!
Hier liggen Pat en Caroline in een tent te wachten op de bevoorrading per vliegtuig. Door het slechte slechte weer kan het vliegtuig vier dagen lang niet opstijgen en zitten de avonturiers al die tijd zonder eten en drinken.
De zon als kompas is een verhaal over wetenschap, want Caroline weet vanwege haar achtergrond veel van de vogeltrek. Maar het is ook een boek over doorzettingsvermogen en moed. Door de meeslepende schrijfstijl van Caroline lees je het boek in een adem uit en krijgt zelf zin om op avontuur te gaan.
Of toch maar niet… Als lezer is het vooral heerlijk om samen met Caroline en Pat door het woeste landschap te reizen, zonder dat je zelf te maken hebt met die ontberingen.